Badając fizjologię nerwu obwodowego i mięśnia w chwili obecnej stosuje się zapisy cyfrowe. Technika badania elektromiografii i elektroneurografii rozwijała się wraz z postępem w zakresie elektroniki w ostatnich dziesięcioleciach XX wieku. Techniki elektrodiagnostyczne są aktualnie nieodzowne w diagnostyce i leczeniu pacjentów z chorobami nerwowomięśniowymi. W wielu krajach na przykład w USA powstały podspecjalizacje wśród neurologów zajmujących się wyłącznie tą grupą pacjentów.
W Polsce największe doświadczenia praktyczne oraz ogromny dorobek naukowy i rozwój tej dziedziny wiedzy zawdzięczamy działaniom lekarzy neurologów zrzeszonych w Polskim Towarzystwie Neurofizjologii Klinicznej. W praktyce wykonując badanie ocenia się w zależności od rodzaju podejrzewanego uszkodzenia szybkość przewodzenia w nerwach obwodowych, czynność mięśni z użyciem elektrod cienkoigłowych, funkcję złącza nerwowomięśniowego. Analiza szybkości przewodzenia ruchowego i czuciowego oraz odpowiedzi późnych w wielu nerwach umożliwia ocenę charakteru uszkodzenia nerwu tj aksonalne, demielinizacyjne lub mieszane, pomaga w różnicowaniu radikulopatii, pleksopatii, mononeuropatii i polineuropatii.
Podczas badania EMG ocenia się przynajmniej pięć parametrówczynność wkłucia, czynność spontaniczną, potencjał jednostki ruchowej, rekrutację potencjałów jednostki ruchowej, gęstość zapisu wysiłkowego. Można różnicować w ten sposób procesy denerwacyjne/ w chorobach aksonu ruchowego lub motoneuronu/, , miopatie zapalne, toksyczne, infekcyjne, niektóre choroby pierwotnie mięśniowe. W badaniu transmisji nerwowomięśniowej można zdiagnozować takie schorzenia jak miastenię, zespół miasteniczny LambertaEatona.
